Бер җор кешегә каз бүләргә кушканнар. Ул иң элек казның башын кисеп аны хуҗага тоттырган:

-Син баш кеше, сиңа казның башы , — дигән. Казның муенын кисеп, хуҗаның хатынына биргән:

-Ир – баш, хатын – муен, дигән бабайлар. Сиңа муены тиеш.

Казның ике канатын ике кызга биргән:

— Сез бу йорттан очасы кешеләр, менә сезгә канатлары.

Аннары ике аякны ике малайга тоттырган:

— Сез ата-анагызның йомышына йөгерүчеләр, сезгә аяклары тиеш.

Шуннан соң әйткән:

-Мин баш та, муен да, канат та түгел, урта гына бер кеше, миңа уртасы тиешле, — дигән дә казның гәүдәсен үзенә алган.